ΣΑΡΜΑΝΤΖΑ

Σκάβεις ν' ανοίξεις τον τάφο της μάνας σου γιατί σ' ενοχλεί, σ' εμποδίζει το χώμα. Μπροστά σου τη θες. Από κάτω σου. Να μπορεί να σ' ακούει. Να σε βλέπει - έστω και ψόφια. Εξάλλου, μάνα είναι - όλα τα μπορεί. Όλα τα ξέρει. Έτσι κι αυτό: όχι χώμα - λόγια βαριά σαν τσιμεντόλιθους θ' αρπάξεις. Βρεγμένα, δακρυσμένα απ' τη χολή. Το φλέμα. Κι ένα-ένα θα τα σηκώνεις και θα την πετροβολάς. Δεν θα σταματήσεις - θα την πετροβολάς από ψηλά. Τιτανομάχος να γίνεις. Δίας διά της βίας. Να φάει τόση πέτρα ο λάκκος της, που να κλατάρει μέχρι και η βάρκα που την πηγαίνει πέρα στα σκοτεινά αμπέλια. Αφού το νιώθεις, ξέρεις - φαράγγια εκτείνονται εντός σου. Αιώνες τώρα. Χαράδρες με πάτο φονικό σαν παγωμένο βλέφαρο. Έχει λάκκο η μάνα - έχεις χίλιους εσύ. Πού πας; Θα τους ανέβεις; Κούνια που σε κούναγε: γαντζωμένος απ' τα γκρέμια, κοιτάζεις πώς τρέχουν κάτω της ψυχούλας σου τα λύματα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)