Με αφορμή τον άξονα του πλανήτη προσπάθησα να αποδώσω τη μορφή των ανθρώπων που κάθονται πάνω σε αυτόν. Τα υλικά μου: εγκάρσια κομμένοι προβληματισμοί δέντρων, ζυγαριά που μετρά την αιώρηση, καρυδότσουφλα από γνώσεις παιδιών. Το κίνητρό μου: να τους προτείνω μία βιωματική προσέγγιση του χρόνου και να γιομίσω αγάπη τον εσωτερικό χώρο του περιγράμματός τους. Το αποτέλεσμα: είναι καλλιτεχνικό. Μοιάζει με ποίημα – αλλά δεν είναι. Μοιάζει με πίνακα – αλλά δεν είναι. Μοιάζει με εμένα – αλλά δεν είμαι. Το σίγουρο είναι πως αυτή η κατασκευή ανασαίνει και μόνη της.