ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΘΑΝΑΣΗ

Τσακωθήκαμε και σταματήσαμε να μιλιόμαστε με φίλους και αντιπάλους, βγήκαμε στους δρόμους «αγαναχτισμένοι» με τους «κλέφτες πολιτικούς», ψηφίσαμε για ένα κείμενο που δεν υπήρχε και δεν γνωρίζαμε τι έγραφε, χορέψαμε Καλαματιανό στην Πλατεία Συντάγματος για τη νίκη του Παραλόγου, μείναμε Ευρώπη πιασμένοι από τα μαλλιά μας σαν τον πνιγμένο, χρωστούσαμε της Μιχαλούς αλλά περιμέναμε να ανθίσουν τα λεφτόδεντρα στους κήπους του Πατερούλη Κράτους, ελπίζαμε, γκρινιάζαμε, διασπείραμε φήμες, λάσπη και θεωρίες συνωμοσίας, διασωληνωθήκαμε, εμβολιαστήκαμε, χοροπηδήσαμε πάνω σε μάσκες, πιάσαμε σήμα 5G μετά το εμβόλιο, μαγνητίζαμε τα κουταλοπίρουνα του σπιτιού μας, αχνοφεγγίζουμε από λουσιφεράση, πήγαμε σε μεταμεσονύχτια «κορωνοπάρτι», αλληλοπαρακολουθηθήκαμε με Predator και γενικά αποδείξαμε ότι όντως η τρέλα δεν πάει στα βουνά, όταν έχει τόσο φιλόξενους ξενιστές στη Φαιδρά Χώρα της Πορτοκαλέας, αυτούς που τρυφερά και χαϊδευτικά αποκαλώ «Κεφτεδες©».