ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
Ατελείωτα θα τραγουδώ -τα τόσα κι άλλα τόσα -, γιατί μένα με βύζαξε -αυτή που γράφω η γλώσσα - αυτή τη γλώσσα όπου μιλώ -που λέω την προσευχή μου- αυτήν που είναι το είναι μου -μεδούλι απ’ την ψυχή μου. Μ’ αυτήν είμαστε αχώριστοι -μου λέει και της λέω - κι είναι φορές που σαν παιδί -στην αγκαλιά της κλαίω... Στην αγκαλιά της θα χαρώ -θα παίξω, θα γελάσω- μαζί μ΄αυτήν παρέα μου -στον ουρανό θα φτάσω-, και θα μιλήσω του Θεού -που κυβερνά τα χάη- και θα με νιώσει -αφού κι αυτός- ελληνικά μιλάει - κι ότι πιο κάτω θε να πω, να γράψω, να ιστορήσω. Με την δική της την πνοή -το ιστόρημα θ΄αρχίσω- Θα πω για καθημερινούς καημούς -που βασανίζουν- για όσα συμβαίνουν γύρω μου -τελειώνουν η αρχίζουν- Για πάθη ανομολόγητα -δικά μου μα και ξένα- Όπου περνούν αθόρυβα -και μένουν ξεχασμένα..." (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)