€{{ finalTotal }}
({{ count }}) ΤΕΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΑΘΙ
€{{ finalTotal }}
ΜΙΛΑ ΜΟΥ
ΜΙΛΑ ΜΟΥ
«Μακάρι να μπορούσα να κάνω μια λοβοτομή να τα σβήσω όλα».
«Μόνο να κάνεις χώρο στην καρδιά σου μπορείς, να συν-χωρέσεις. Και όλα τα περασμένα που σε πονούν, να πας να τα πλύνεις και να τα θάψεις.
Μην απελπίζεσαι, θα προσευχηθούμε και με την βοήθεια του Θεού θα δοθεί η λύση».
«Μόνο τάφους πρέπει να κάνω, κουράστηκα.
Μόνο θάνατος είναι η ζωή».
«Η θανάτωση του σκοταδιού κάθε μέρα, αυτό είναι η ζωή, Άννα μου».
«Δεν έχω την δύναμη να την αντέξω, αν αυτό είναι η ζωή», ξέσπασε αυτή με μαύρο παράπονο.
Δεν μίλησε άλλο η Γερόντισσα, χαμήλωσε τα μάτια της και κοίταζε την ποδιά της. Κάθισαν έτσι για πολλή ώρα, το φως στο μικρό κελλί γινόταν όλο και πιο λίγο. Και έβγαλε κάποια στιγμή η μαυροφορεμένη μελιτοφόρα από την τσέπη της πέντε μικρές πέτρες και έβαζε την μια δίπλα στην άλλη μέσα στην μαύρη ποδιά της, ξανά και ξανά. Πέντε κάτασπρες λείες πέτρες μέσα στην ποδιά και στα χείλη της ένας άηχος ψίθυρος, που μια στιγμή σαν να τον κατέβασε βαθιά μέσα της. «Μόνο πέντε μικρές πέτρες και την μεγάλη πίστη του στον Θεό είχε ο μικρός Δαυίδ και νίκησε τον γίγαντα Γολιάθ. Πέντε μικρές πέτρες, τίποτε παραπάνω», μουρμούρισε και ύστερα πάλι σιωπή και στα χείλη της πάλι ο άηχος ψίθυρος.
