ΟΣΤΑ ΤΗΣ ΗΧΟΥΣ
ΟΣΤΑ ΤΗΣ ΗΧΟΥΣ
Στις 25 Σεπτεμβρίου 1933, ο λονδρέζικος εκδοτικός οίκος Chatto & Windus έκανε δεκτή για δημοσίευση τη συλλογή σύντομων ιστοριών More Pricks Than Kicks του Μπέκετ. Σε σχετική επιστολή του στον συγγραφέα, ο εκδότης Charles Prentice αναρωτιόταν αν ο Μπέκετ θα μπορούσε να προσθέσει μία ιστορία ακόμα, πράγμα που θα «βοηθούσε το βιβλίο» αυξάνοντας το περιεχόμενο. Ο Μπέκετ συμφώνησε και προχώρησε στη συγγραφή μιας «υποχωρητήριας ιστορίας» όπως την αποκάλεσε, με τίτλο “Echo’s Bones” («Οστά της Ηχούς»), η οποία και θα έκλεινε τη συλλογή. Σε τρεις μέρες από την παραλαβή της ιστορίας αυτής όμως, δηλαδή στις 13 Νοεμβρίου 1933, ο Prentice την απέρριψε με το επιχείρημα ότι επρόκειτο για «εφιάλτη» και «θα έθλιβε τις πωλήσεις σημαντικά». Η συλλογή More Pricks Than Kicks κυκλοφόρησε τελικά στις 24 Μαΐου 1934 όπως την είχε καταθέσει αρχικά ο Μπέκετ, με δέκα αντί για έντεκα ιστορίες. Τώρα, ενενήντα χρόνια μετά από όταν πρωτογράφτηκαν, τα αινιγματικά «Οστά της Ηχούς» εμφανίζονται στα ελληνικά για πρώτη φορά (λίγο μετά την εμφάνισή τους στα πρωτότυπα αγγλικά από τον Faber & Faber).
«Οι νεκροί πεθαίνουν δύσκολα, καταπατούν το υπερπέραν, απαιτούν τη θέση τους στη θέση της, πίσω στη λάσπη, μόνο με τα λοστάρια και τις οπές τους, μέχρι τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης της γης εκεί γύρω, αφού τους ανέχθηκε επί μακρόν, υπόκειται σε καθήκοντα περίθαλψης προς τιμήν τους. Τότε μπορούν ν’ απελευθερωθούν με κάθε έννοια, τότε τελειώνουν τα βάσανά τους, τα φυσικά τους βάσανα. Μα από το καθήκον προς τη φύση, αυτό που σκανδαλωδώς πέφτει μεταθανάτια πάνω στην περιουσία κάποιου, δεν μπορείς ν’ απαλλαγείς απλώς κλωτσώντας την καρδάρα με το γάλα, όπως δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. Είναι αλήθεια αυτό που λένε.
Τουλάχιστον αυτό μπορεί να ειπωθεί και να ισχύει για τον Μπελάκουα, που βρέθηκε να ξαναστέκεται και να πηγαινοέρχεται πάλι μέσα στη σκόνη του κόσμου, να ξαναπαίζει τα παλιά παιχνίδια στο αμυδρό αυτό σημείο του σύμπαντος, με τόσες διαφορετικές ευκαιρίες που καμιά φορά αναρωτιότα