€{{ finalTotal }}
({{ count }}) ΤΕΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΑΘΙ
€{{ finalTotal }}
ΣΚΥΦΤΟΙ ΠΕΡΑΣΑΝΕ
ΣΚΥΦΤΟΙ ΠΕΡΑΣΑΝΕ
"Πώς θα ζήσουμε με μια κατάμαυρη σκιά στη θύμηση επάνω;
Πλήθος ενέδρες της ζωής παραμονεύουν την πτώση σου."
[Από το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη Σκυφτοί περάσανε...]
Αρκεί μια μικρή ρωγμή και, όπως το πιο ακριβό αλάβαστρο, οι καρδιές ραγίζουν, τα σώματα διαλύονται και σέρνονται σαν σκυφτές σκιές, σαν ένας αόρατος θίασος, που οι μοιραίοι του ήρωες ψιθυρίζουν τα λιγοστά τους λόγια και αποσύρονται στη σιωπή.
- Παρασκευάς: Η φωνή μου δεν βγαίνει, δεν ακούγεται, σαν ένα μουσικό όργανο που του έσπασαν τις χορδές, κι από τον έξω κόσμο μόνον ένα ασταμάτητο βουητό, σαν φτεροκόπημα από μακρινό μελίσσι, φτάνει στ' αυτιά μου.
- Φανούρης: Είμαι γητευτής φιδιών κι αυτός που με το ξόρκι του μπορεί να δένει ακόμη και τα όρνεα του ουρανού.
- Αργυρός: Στου πιοτού τη ζάλη μουρμούριζα κάποια ασυνάρτητα λόγια, μπερδεμένα με κομμάτια από παλιούς δραματικούς μου ρόλους.
- Ιάκωβος: Είχα φτάσει στο οροπέδιο της ζωής μου, χωρίς να έχω ποτέ αγγίξει καμιά κορφή, χωρίς ένα πέταγμα, ούτε ένα μικρό φτερούγισμα, μια ζήση τραχιά σαν πέτρα, όπως το ηπειρώτικο οροπέδιο, όπου γεννήθηκα.
- Σπύρος: Είμαι "ο άρχοντας των τειχών". Το ταπεινό παράπηγμα, όπου μεγάλωσα, το γαντζωμένο στο ανατολικό τείχος της πόλης, ήταν η δική μου βυζαντινή αυλίτσα.
- Αστέριος: Αναρωτιόμουν πως ξέφυγα από την τυραννική επικράτεια της μητέρας, πώς βγήκα από τη βαριά σκιά του πατέρα, πώς πέταξα σαν πουλί μέσα από κείνες τις φοβερές εφηβικές συμπληγάδες και έφτασα σ' αυτό το ειρηνικό και γλυκό λυκόφως της ζωής μου.
- Μωρίς: Πέρασα μια ζωή προσπαθώντας να ξεχάσω, να γίνω ο άνθρωπος που υπήρξα κάποτε. Δεν τα κατάφερα για πάντα ο αριθμός που είχε χαράξει στο δέρμα μου το θηρίο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σχετικά προϊόντα
Υπάρχει στο καλάθι
Υπάρχει στο καλάθι
ΚΟΡΝΙΖΩΜΕΝΟΙ
€14.40
Υπάρχει στο καλάθι
