ΚΛΕΙΝΟΝ ΑΣΤΥ

Σχεδόν ανέτοιµος από καιρό άρχισα να στέλνω από το Λονδίνο, το εµφύλιον έτος 1949, κριτικές και αντικριτικές - αν και τότε δεν γνώριζα αυτή τη λέξη - ανταποκρίσεις επί παντός ''ανεπαισθήτως'', καλλιτεχνικού επιστητού, εις την "Ελληνική Δηµιουργία" του Σπύρου Μελά. Το γεγονός αυτό είχε συγκινήσει τότε, πλην του πανελληνίου δι εµέ ολιγοµελούς πλήθους των συγγενών µου, και τον αειθαλέστατο Εµµανουήλ Μεγαλοοικονόµο, τον φωτογράφο και κινηµατογραφιστή πάσης νεοελληνικής καταστροφής αλλά και παντός επίσης επικού θριάµβου της από τότε εν κρυπτώ, Χρυσαυγικίζουσας φυλής µας. (Ιδέ και "Αυγοίκος του Θεού", εις την δευτέραν παρουσίαν της Απορίας προς τα Έθνη, την άρτι παρουσιασθείσαν υπό του εκδοτικού οίκου Καλλιγράφου, ενσωµατωµένη µετά του πρώτου τόµου της Κενής Διαθήκης. Αλλά και εις το υπό του Π.Διαµαντούρου συνταχθέν λεξικόν της ιστορίας των Διαµαντουρέων, όπου η λέξη "αυγίκος" εµπεριέχει ως επίθετον, µιάν λίαν κολακευτικήν ονοµαστικήν ιδιότητα, διά πάντα αυτοκαυχώµενον Έλληνα.
Και ενώ η φιλία µου µε τον Μανώλη Μεγαλοοικονόµου, (στο πατάρι του καταστήµατος του οποίου, εφιλοξενούµεθα επί πολλά έτη ο πατέρας µου κ' εγώ) εκραταιούτο, δια να είµαι δίκαιος και απέναντι του εαυτού µου, πρέπει να οµολογήσω ότι οφείλω κ' εγώ πολλά, αν όχι σ' αυτά τα ίδια τα υπό δοκιµήν, τα µη και τόσο καλογραµµένα κείµενά µου, τουλάχιστον εις την επιλογή των θεµάτων τους, τα οποία τόσιν απόλαυσιν µου προσέφερον.
. . . . . . . . . . . . . . . . .
Πάντως πρέπει να σας εξοµολογηθώ πως καλύτερος και από µένα αναγνώστης παρέµεινε και παραµένει ο Μποστ. Γιατί το Κλεινόν Άστυ, µου τον χάρισε ως έναν απ' τους καλύτερούς µου φίλους. Αφού διάβασε απνευστί µια νύχτα το βιβλίο µου, ξυπνώντας δυό τρεις φορές την γυναίκα του, για να της διαβάσει µερικά αποσπάσµατα, µου έστειλε µια επιστολή ζητώντας να µε γνωρίσει το συντοµότερο δυνατόν. Την εποµένη πήγαµε µε το deux chevaux του σε µια µικρή ταβέρνα και έκτοτε, έως την προτελευταία µέρα της ζωής του, µείναµε φίλοι και οι φανατικότεροι αναγνώστες της δουλειάς