ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Νύχτα, δρόμοι άδειοι που μόνο ένα λεωφορείο περνά. Φεγγάρι πού 'ρχεται πάνω σε σιδηροτροχιές. Άνεργη η λύπη χασομερά εδώ. Ο άνεμος σφυρίζει στο χώρο μου και μεταδίνει το θλιβερό αόριστο μήνυμα μιας θάλασσας που αναρριγά. Το μακρινό στιλπνό μου όνειρο αναβλύζει απ' τις πληγές της ψυχής μου. Πατρίδα μου είναι ο άνθρωπος. "Για τη ζωγραφική του Τάσου Μαντζαβίνου": Ο χώρος στη ζωγραφική είναι περίγυρος. Ο Μαντζαβίνος έκανε το χώρο θέμα του. Δεν πρόκειται για μιαν ερμηνεία του χρωματική, ώστε να αποκτήσει απλώς ζωγραφική υπόσταση, όπως γίνεται συνήθως με την αντίληψή του ως φωτός. Ο χώρος για τον Μαντζαβίνο έχει υπόσταση ως σώμα. Είναι μάζα πού δεν έχει πάρει σχήμα, αλλά σχηματίζεται περισφίγγοντάς μας. Κι αυτός ο σχηματισμός της με τις πυκνώσεις του είναι κοσμογονικός. Δεν είναι έκταση για να αναπτυχθούν οι μορφές. Αντίθετα, τις απειλεί από παντού. Είναι "μέγεθος" και εκείνες "μικρότητα", είναι πλήθος και εκείνες μονότητα, είναι το "πραγματικό" και εκείνες σχεδιάσματα μόνον. Πιο πυκνό σώμα έχουν οι σκοτεινές μάζες του χώρου πού συσσωρεύονται παρά η ύλη των μορφών πού εγγράφονται μέσα τους ή επάνω τους. Κάποια στιγμή νομίζεις θα κλείσουν τα σκοτάδια και τ' ανίδεα πλάσματα θα εννοήσουν τη μηδαμινότητά τους πού τώρα αγνοούν και επειδή την αγνοούν, υπάρχουν. [...] (ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ, από την έκδοση) Αντί της σιωπής Για τη ζωγραφική του Τάσου Μαντζαβίνου Στην ποίηση υποφέρεις δια των λέξεων, ΜΙΣΕΛ ΦΑΙΣ
Οικογένεια: Θέατρο, Ποίηση
Ομάδα: Ποίηση
Κατηγορία: Ελληνική Ποίηση
Υποκατηγορία: Νεοελληνική ποίηση