€{{ finalTotal }}
({{ count }}) ΤΕΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΑΘΙ
€{{ finalTotal }}
ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΕΝΟΣ ΠΙΛΟΤΟΥ
ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΕΝΟΣ ΠΙΛΟΤΟΥ
Ήταν από τις πτήσεις που νιώθεις να επιβραδύνεται ο χρόνος και φάνηκε σαν να ήταν η μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια πτήση, που έκανα ποτέ. Εκείνη ήταν η δική μου "μεγαλύτερη μέρα". Πολλές φορές πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι αναπόφευκτα, κάποτε θα πάω να συναντήσω τον δημιουργό μου. Ήταν όμως η πρώτη φορά, που το μυαλό μου βασανίστηκε με τη σκέψη ότι θα πεθάνω σήμερα, ύστερα από λίγο, τώρα. Γι' αυτό και ήταν πρωτόγνωρο το συναίσθημα, ίσως το μόνο που ένιωσα στη ζωή μου, που θα ήταν χειρότερο και από τον ίδιο τον θάνατο. Οι σκηνές της πτήσης εκείνης ξαναπαίχτηκαν αργά και βασανιστικά δεκάδες φορές στο μυαλό μου, ιδιαίτερα εκείνες οι στιγμές των πρωτόγνωρων εγκάρσιων ταλαντώσεων. Ήταν η περίπτωση που η σκέψη πάει μόνο στον Θεό...
Ο θάνατος του Braian επηρέασε σοβαρά τον ψυχολογικό μου κόσμο. Ο επιστήθιος αυτός φίλος, ο ευφυής και αγέρωχος νέος, στην πλήρη ακμή και πληρότητά του, έφυγε έτσι αναπάντεχα και μ' άφησε μόνο στο παραλιακό μπαράκι του Ela Beach, εκεί που βρισκόμασταν τα τελευταία πέντε χρόνια και χασκογελούσαμε. Το ίδιο έκαμε και η μεγάλη μου αγάπη! Η πανέμορφη, η αφάνταστη, η γλυκιά μου Jenny, με το ακτινοβόλο βλέμμα και τον σπινθηροβόλο λόγο. Ήταν τα δύο άτομα που μου άνοιγαν διάπλατα την καρδιά. Τώρα, στο ίδιο μέρος, μόνος, συνοφρυωμένος, αγέλαστος και θλιμμένος χωρίς τα αστεία και τα γέλια τους, όλα ήταν σκοτεινιασμένα γύρω μου. Ήταν καταμεσήμερα και μου φαινόταν πως ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα. Ένιωθα μετέωρος, είχαν κοπεί οι ρίζες μου. Κάθε γουλιά μπύρας, ένιωθε άγκιστρο στο λάρυγγά μου. Δεν άκουα τα παιδιά που έπαιζαν στην άμμο, ούτε τα πουλιά που κελαηδούσαν στα κλαδιά του διπλανού δέντρου. Το μυαλό μου ήταν σε βαθιές σκέψεις, κυριαρχούσαν εφιάλτες, θάνατοι είχαν μέσα μου δεσπόζουσα θέση και ηχηρό λόγο...
Σχετικά προϊόντα
Υπάρχει στο καλάθι
Υπάρχει στο καλάθι
