Ο ΚΙΡΛΩΦ'Σ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝ: ΜΕΣΕΛ' ΣΟ ΠΑΡΑΚΑΘ'
Ο ΚΙΡΛΩΦ'Σ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝ: ΜΕΣΕΛ' ΣΟ ΠΑΡΑΚΑΘ'
Ενούντσαν, επενούτσαν και 'κ' επόρεσαν να βρίκ'νε άκραν. Τ' ομμάτια 'τουν επρέσταν ασ' σα δάκρα, εσασίρεψαν, επαλαλώθαν. Ατότε εσ'κώθεν η νύφε και είπεν ατ'ς: «Εγώ θα φεύω κι άλλο 'κί θα ελέπετέ με. Εσείν μη στεναχωρεύκεσνε, καίεται το ψόπο μ'». Επήρεν ατότε, άχαρος η νύφε, έναν χάλκενον ραβδίν, χάλκενα ποστάλια κ' έναν τσουβάλ' γομάτον παξιμδόπα κ' εχπάστεν. Επέρεν τη στράταν και πάει. Από κάποτε σ'κών' τα χέρα 'τ'ς σον ουρανόν και παρακαλεί: «Θεέ μ', δος με δύναμην, τσίξον με, καν'νάν κακόν 'κ' εποίκα». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)